Anna Dymna jest doktorem honoris causa Akademii Pedagogiki Specjalnej w Warszawie. W społeczne działania na rzecz ludzi potrzebujących wsparcia angażowała się na długo przed założeniem Fundacji „Mimo Wszystko”. Prócz niesienia pomocy indywidualnej, uczestniczyła w projektach licznych organizacji pozarządowych, m.in.: w kwestach Obywatelskiego Komitetu Ratowania Krakowa, akcjach Fundacji: „Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy”, „Mam Marzenie”, „Nuta Nadziei”, „Akogo?”, i Stowarzyszenia „Wielkie Serce” . W maju 1999 roku, w Państwowej Filharmonii Krakowskiej, zorganizowała Nadzwyczajny Koncert Charytatywny „Kraków dla Kosowa”, na rzecz ofiar wojny w Serbii. Od 2006 roku jest społecznym ambasadorem Stowarzyszenia „Debra Polska Kruchy Dotyk” skupiającego osoby cierpiące na rzadką chorobę genetyczną Epidermolysis Bullosa. W roku 2008 Zarząd Główny Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego, za wybitne zasługi dla ratowania zdrowia i życia dzieci w Polsce, przyznał Annie Dymnej honorowy tytuł Ambasadora Polskiej Pediatrii.

2012 r., spotkanie z Podopiecznymi Fundacji w radwanowickiej „Dolinie Słońca”, fot.: archiwum Fundacji

W 1999 roku Anna Dymna rozpoczęła współpracę z Fundacją im. Brata Alberta i jej prezesem ks. kanonikiem Tadeuszem Isakowiczem-Zaleskim, pomagając m.in. przy realizacjach inscenizacji Teatrzyku „Radwanek”, którego aktorami są osoby niepełnosprawne intelektualnie, mieszkańcy schroniska w podkrakowskich Radwanowicach. Poświęcając swój prywatny czas, od 2001 roku, reżyseruje inscenizacje i pisze scenariusze do przedstawień „Radwanka”. Była także pomysłodawczynią Ogólnopolskiego Festiwalu Twórczości Teatralno-Muzycznej Osób Niepełnosprawnych „Albertiana”, którego coroczny finał – dzięki staraniom aktorki − ma miejsce na Dużej Scenie Teatru im. J. Słowackiego w Krakowie.

2012 r., kwesta na rzecz Społecznego Komitetu Ratowania Zabytków Krakowa, fot.: archiwum Fundacji

To nie zaczęło się nagle – mówi o swojej pracy społecznej Anna Dymna. – Często na swej drodze spotykałam osoby chore i niepełnosprawne... Los kilka razy rzucał mnie w szpitalne światy ludzi chorych i cierpiących. Wiele lat, jako człowiek publiczny, brałam udział w różnych akcjach na rzecz potrzebujących. Sześć lat temu zetknęłam się jednak z osobami, które w pewnym sensie odmieniły moje życie. Kiedyś się ich bałam, tak jak każdy, bo nie wiedziałam, jak się zachować wobec nich, czy zrozumieją, co do nich mówię. Zostałam wciągnięta „podstępnie” w ich życie – dałam się namówić i zostałam przewodniczącą jury przeglądu twórczości teatralno-muzycznej ludzi niepełnosprawnych umysłowo. Organizował to ks. Tadeusz Zaleski, który wybudował w Radwanowicach pod Krakowem piękny dom opieki społecznej i wzorcowe warsztaty terapeutyczne. Pojechałam tam naprawdę przerażona. Po kilku minutach wszelkie opory minęły. Poznałam wiele niezwykłych osób. Wracałam stamtąd z mieszanymi uczuciami: z jednej strony, cieszyłam się, że mój syn jest zdrowy, a z drugiej, zobaczyłam, że w tych ludziach jest coś magicznego, czego nam brakuje w życiu. Nie umiałam wtedy tego nazwać, ale coś mnie do nich ciągnęło ¹ .

2012 r., pasowanie Krzysztofa Cwynara na kawalera Orderu Uśmiechu, fot.: archiwum Fundacji

W innym z wywiadów aktorka wyznaje: Na swoją twarz pracowałam 35 lat – ciężko, solidnie i uczciwie. Teraz ją wykorzystuję bezczelnie i z radością, by pomóc innym. I co w tym złego? Nie gonię za sławą, bo już się wcześniej nagoniłam. Teraz ją tylko zamieniam na coś innego. Za pracę w fundacji nie biorę pieniędzy. I będę dla niej pracować dopóki mam siły i dokąd będzie mi to sprawiało radość ²

2008 r., 1. koncert charytatywny w Filharmonii Krakowskiej na rzecz chorych artystów, fot.: archiwum Fundacji

We wrześniu 2011 roku aktorka weszła w skład 13-osobowej Kapituły Nagrody im. Jana Rodowicza „Anody”. Celem tego wyróżnienia, ustanowionego przez Muzeum Powstania Warszawskiego, jest honorowanie powstańców czasu pokoju, osób, które dla społeczeństwa polskiego stanowią wzór do naśladowania.

2009 r., praca reżyserska z aktorami z niepełnosprawnością intelektualną nad spektaklem „Komar i Orkiestra”, fot.: archiwum Fundacji

Więcej informacji na profilu Anny Dymnej w Wikipedii

http://pl.wikipedia.org/wiki/Anna_Dymna

¹ „Oddaję to, co dostałam”, z Anną Dymną rozmawia Ewa Likowska, „Przegląd” (16 marca 2005 r.).
² „Wyrzuciłam syna z domu”, z Anną Dymną rozmawia Monika Dąbrowska, „Super Express” (24 marca 2006 r.).