Rozmowa najlepszym lekarstwem

Organizatorem wydarzenia było Studenckie Koło Naukowe przy Klinice Hematologii, Onkologii i Transplantologii Dziecięcej we współpracy ze Studenckim Kołem Naukowym przy Zakładzie Etyki i Filozofii Człowieka Uniwersytetu Medycznego w Lublinie.

Wykład odbył się w auli tamtejszego Collegium Anatomicum Uniwersytetu Medycznego. Audytorium, liczące ponad 150 osób, stanowili przede wszystkim studenci oraz wykładowcy uniwersyteccy. Tytuł wykładu Anny Dymnej został zatytułowany „ Po prostu popatrz mi w oczy, proszę ” – nawiązywał do problematyki komunikacji lekarza z pacjentem, której poświęcona była konferencja.

Już w początkowej części wykładu Anna Dymna zwróciła uwagę m.in. na ogromną odpowiedzialność, jaką niesie ze sobą praca lekarza oraz na fakt, jak ważną rolę odgrywa w niej miłość i szacunek do drugiego człowieka:

Wyobrażam sobie jak ciężki jest to zawód. Lekarze muszą działać precyzyjnie: wycinać i reperować narządy, rozkrawać brzuchy, operować dzieci…  spokojnie, precyzyjnie, pewnie… często między śmiercią i życiem. Nie mogą się rozczulać, ale nie mogą też stracić wrażliwości. Jak to zrobić? Trzeba kochać człowieka – i wtedy się wszystko uda, bo miłość wszystko podpowie. Mówi się, że to slogan – a to nie jest żaden slogan, bo – jak napisała Emily Dickinson – „Miłość jest wszystkim, co istnieje”.

A popatrzcie, co się obecnie dzieje w naszej rzeczywistości: czyżby ludzie przestali się kochać? Czemu tak mało sobie ufają, tak szybko oceniają, opluwają,  chodzą coraz bardziej rozdrażnieni, pełni niszczącej wszystko nienawiści. Przecież jak tlenu potrzebujemy zaufania, życzliwości, miłości. A wydaje się, że jest coraz gorzej i ludzie stają się coraz bardziej samotni. Tylko choroby się cieszą, bo  one  uwielbiają, żeby człowiek był zdenerwowany – zakończyła.

Podczas prelekcji aktorka podzieliła się z uczestnikami konferencji osobistymi doświadczeniami, które ukazywały zarówno jasne, jak i ciemne strony praktyki lekarskiej w Polsce. Jedna z takich historii dotyczyła młodego mężczyzny, obecnie pracownika fundacji „Mimo Wszystko”:

Dostaję korespondencję z całej Polski: są to listy od ludzi, którym nikt już nie potrafi lub nie chce pomagać. I naprawdę nie wiem dlaczego tak jest, ale czasem ludzie chorzy są pozostawieni sami sobie. Bodaj 8 lat temu dostałam następujący list od młodego chłopaka: „Proszę Pani, jestem po wypadku, po uszkodzenia kręgosłupa, sparaliżowany.  Leżałem w szpitalu, ale mnie z niego wyrzucili; leżę teraz w hospicjum, mam tak ogromne odleżyny, po prostu gniję. Cierpię tak strasznie, że zwariuję. Napisałem prośbę o eutanazję, ponieważ ja tego dłużej nie wytrzymam. Jestem nikomu niepotrzebny, jestem balastem, nikt nie może mi pomóc”.

Od razu po otrzymaniu tej wiadomości Anna Dymna skontaktowała się z lekarzem rodzinnym, odpowiedzialnym za chorego. Jednak, po bezowocnej rozmowie, postanowiła poszukać pomocy gdzie indziej.

Zadzwoniłam więc do zaprzyjaźnionego lekarza z pobliskiego miasta, który co prawda był psychiatrą. Ten psychiatra miał kolegę, który był chirurgiem, ten z kolei miał znajomego w klinice oparzeń – i w tej klinice zoperowali  i wyleczyli mu odleżyny. Chłopak jeździ teraz na wózku, podróżuje, zdobywa szczyty górskie, jaskinie, jest królem życia. Na dodatek stał się wolontariuszem w hospicjum i pomaga ludziom, którzy, obecnie, są w podobnej sytuacji – dodała.

Podsumowując swoje rozważania na temat misji lekarza, Anna Dymna zwróciła się do przyszłych adeptów sztuki lekarskiej:

Przede wszystkim musicie wiedzieć, że wykonujecie najpiękniejszy zawód na świecie. I niech wam nikt tego przekonania nie odbierze. Myślę że wybraliście tę profesję dlatego, że tak uważacie. A jeżeli tak nie sądzicie, to ja wam mówię, że to jest prawda. Osobiście widziałam wiele cudów, które były właśnie spowodowane przez lekarzy .

Najważniejsze jest to żeby kochać to, co się robi. To jest podstawą wszystkich zawodów: wszystko jedno czy jest się prawnikiem, czy lekarzem, aktorem czy babcią klozetową. […] Jeżeli kochamy to, co robimy, to jesteśmy szczęśliwi; choćby nie wiem jak ciężki był to wysiłek. Sama uprawiam zawód, który jest potwornie wymagający fizycznie i psychicznie. Trzeba mieć siłę „konia”: cały czas zdaje się egzamin, cały czas jest się ocenianym. Aktorstwo wymaga punktualności, pracowitości i ciągłego przygotowania –  podobnie zawód lekarza. […] Musimy być odporni na sukcesy i na brak sukcesów. A przecież lekarz musi znosić to samo: jednym razem odniesiecie „sukces” i kogoś uratujecie, czasem zaś nie uda się przechytrzyć losu. Trzeba umieć sobie z tym poradzić. Pamiętajcie, że jeśli kochacie ten zawód to będziecie najlepszymi lekarzami świata .

Po zakończeniu prelekcji, Anna Dymna odpowiadała na liczne pytania publiczności, związane głównie z pracą społeczną w fundacji. Wyjaśniała przy tym, co daje jej inspirację i siłę do ciągłego działania na rzecz osób chorych oraz niepełnosprawnych.