– Do Studia im. Romany Bobrowskiej  przychodzę regularnie od trzech lat – mówiła po koncercie Ewa Dyk. – Obejrzałam telewizyjną relację z finału Festiwalu Zaczarowanej Piosenki im. Marka Grechuty. Zachwyciłam się. A kiedy dowiedziałam się, że niepełnosprawnych wokalistów można także posłuchać w siedzibie Radia Kraków, stałam się bywalczynią tych niezwykłych koncertów. Dzisiejszy był wyjątkowy. Chwilami chwytał za serce i gardło, głęboko poruszał. Nie tylko mnie „pociły się” oczy, kiedy przy mikrofonie stali na przykład Alicja Grzybicka albo Michał Ziomek. Zauważyłam również łzy w oczach prowadzącej, pani Lidi Jazgar, a także muzyków, którzy akompaniowali wokalistom.

Jak podkreśliła stała bywalczyni spotkań „Zaczarowanego Radia Kraków”, koncert zakończył się mocną dawką pozytywnej, ożywczej energii. Stało się to za sprawą utworu „Od rana mam dobry humor”, który wykonała Amelia Dubanowska. Publiczność wysłuchał też piosenek: „Jaki śmieszny”, „Za każdy uśmiech twój”, „Coś śmiesznego”, „Uśmiechnij się, mamo” i „Uśmiechnij się, Polaku”.

Gościem specjalnym sobotniego koncertu „Zaczarowanego Radia Kraków”, zatytułowanego  „Uśmiechu, ach to Ty!”, była Beata Malczewska. Śpiewała także prowadząca spotkanie Lidia Jazgar. Główne role, jak zwykle, grali jednak finaliści i laureaci dziesięciu dotychczasowych edycji Festiwalu Zaczarowanej Piosenki im. Marka Grechuty, których do występu przygotował maestro Andrzej Zarycki, kierownik muzyczny projektu. A byli to: Julia Bagińska, Przemysław Cackowski, Amelia Dubanowska, Krzysztof Duda, Alicja Grzybicka, Ilona Kałuża, Anna Natalia Kłos, Natalia Modzelewska, Patrycja Nocuń, Aleksandra Orłowska, Natalia Smogulecka, Michał Ziomek. W trakcie koncertu, nad którym opiekę artystyczną sprawowała Anna Dymna, wokalistom akompaniowali muzycy: Jacek Bylica, Janusz Chrzanowski, Józef Michalik, Krzysztof Oczkowski, Magdalena Pluta, Agata Półtorak, Mateusz Wilk, Janusz Witko, Joanna Wojtas.

– Wszyscy opuszczali salę uśmiechnięci – zauważyła też pani Ewa. – Takie spotkania dodają sił. Są lekarstwem na czasy, w których ludziom trudno jest się uśmiechać i w jakich nierzadko utwory emitowane w radiu albo telewizji są po prostu nijakie.